Historia

Historia obecnej Historia  Szkoły Podstawowej nr 3 w Rogoźnie jest bardzo ściśle związana z Powstaniem Wielkopolskim.

Do 1918 r. istniało w Rogoźnie "Cesarskie Seminarium Nauczycielskie" wraz ze Szkołą Ćwiczeń, były to oczywiście placówki niemieckie. W czasie powstania obie szkoły były nieczynne.
        W dniu 3 stycznia 1919 r. budynek Seminarium zamieniono na koszary, gdzie zakwaterowano pierwszą rogozińską kompanię powstańczą, a już kilka dni później urządzono tu też szpital polowy.
Nieco później, ale również w 1919 r. powołano do życia polskie Seminarium Nauczycielskie, a przy nim Szkołę Ćwiczeń. Jest to zatem początek naszej historii.
        W pierwszym roku działalności Szkoły Ćwiczeń utworzono tylko jedną klasę. Ciekawostką jest to, że z powodu braku nauczycieli uczyli tam najstarsi uczniowie Seminarium Nauczycielskiego. Z każdym jednak rokiem w Szkole Ćwiczeń przybywało klas, aby w 1933 r. stała się pełną siedmioklasową szkołą podstawową. Tuż przed wybuchem II wojny światowej do szkoły tej uczęszczało około 250 uczniów.
        Ze skąpych informacji, które ocalały z tamtych lat wiemy, że dyrektorem Szkoły Ćwiczeń w okresie międzywojennym przez dłuższy czas był Pan Kazimierz Kozioł.
        Po zawierusze wojennej w 1945 r. rozpoczyna swoją działalność Liceum Pedagogiczne (taką nazwę nosi od 1936 r.) a z nim i Szkoła Ćwiczeń.
        W kolejnych latach tj. od 1945 do 1951 szkoła rozwija się tzn. ze szkoły dwuklasowej w 1945 r. staje się w roku szkolnym 1950/51 pełną siedmioklasową szkołą podstawową z liczbą 225 uczniów.
        Pierwsza połowa lat sześćdziesiątych to w miarę spokojna działalność szkoły, wzrasta jednak liczba uczniów do około 250-270. Są to też lata gdzie Liceum Pedagogiczne przeżywa apogeum w zakresie ilości, a chyba i jakości kształcenia przyszłych kadr nauczycielskich.
Fakt ten ma również swoje odzwierciedlenie w działalności Szkoły Ćwiczeń - stanowi ona bowiem podstawową bazę doświadczalną i kształcącą dużą rzeszę nauczycieli.
        Nadmienię, że bardzo wielu z nich jeszcze obecnie pracuje i są niedościgłym wzorem w pracy oświatowej, szczególnie pod względem metodycznym, pedagogicznym i psychologicznym.
        W 1966 r. Szkoła Ćwiczeń, podobnie jak wszystkie szkoły podstawowe w Polsce, podniosła swój stopień organizacyjny, stała się szkołą ośmioklasową. W drugiej połowie lat sześćdziesiątych następuje likwidacja liceów pedagogicznych, zmienia się zatem funkcja Szkoły Ćwiczeń.
Z dniem 1.01.1967 r. szkoła przyjmuje nazwę Szkoły Podstawowej nr 3 w Rogoźnie.

 W dniu 10.12.1968 r. odbyła się w jej murach bardzo ważna uroczystość, która w przyszłości zadecydowała o obecnym imieniu. W dniu tym odbyło się spotkanie z wieloma powstańcami wielkopolskimi, z młodzieżą, rodzicami - obchodzono bowiem 50-rocznicę Powstania Wielkopolskiego.
         Kolejne lata to stopniowy, systematyczny rozrost szkoły. Zwiększa się liczba uczniów, oddziałów, nauczycieli.
Na początku lat siedemdziesiątych do Szkoły Podstawowej nr 3 w Rogoźnie uczęszcza już przeszło 300 uczniów, większość klas posiada podwójne oddziały.
         Z dniem 1.09.1974 r. szkoła zaczyna pełnić funkcję szkoły zbiorczej (pod względem funkcji, nie nazwy). Zaczynają do niej uczęszczać uczniowie z Gościejewa, Kaziopola, Boguniewa - stanowi też jednostkę nadrzędną do pozostałych szkół wiejskich.
Nadmienię, że w tym czasie na terenie miasta Rogoźna powstaje Inspektorat Oświaty i Wychowania, który obsługuje miejskie szkoły podstawowe nr 1 i nr 2, Liceum Ogólnokształcące i Poradnię Wychowawczo-Zawodową.
         Dzień 1.08.1977 r. to moment historyczny dla naszej szkoły. Jest to data gdzie na bazie Szkoły Podstawowej nr 3 w Rogoźnie zostaje powołana do życia Zbiorcza Szkoła Gminna, która nadzoruje już działalność wszystkich przedszkoli, szkół podstawowych, Liceum Ogólnokształcącego i PWZ z naszego terenu.
W roku szkolnym 1977/78 szkoła liczy 18 oddziałów z 443 uczniami. Dodam, że w dalszym ciągu siedzibą szkoły był obecny budynek ZSZ gdzie w zasadzie zajmowaliśmy tylko parter. Był to bardzo trudny okres naszej działalności, pracowaliśmy prawie na dwie pełne zmiany bez żadnego zaplecza socjalnego.
         Dlatego też z dużą ulgą i zadowoleniem przyjęliśmy fakt budowy nowej szkoły, stało się to w kwietniu 1978 r. Nie była to jednak szkoła naszych marzeń, a szczególnie potrzeb. Nowy budynek zaprojektowano na poziomie 16 izb lekcyjnych, z salą gimnastyczną, minimalnym zapleczem administracyjnym i minimalnym zapleczem socjalnym. Nasze potrzeby miała uzupełnić druga szkoła, zaplanowana jako II etap budowy z dalszymi 20 izbami lekcyjnymi, szerokim działem administracyjnym i socjalnym.
Niestety wydarzenia społeczno-polityczne zapoczątkowane stanem wojennym w grudniu 1981 r. definitywnie przekreśliły kontynuację II etapu rozbudowy szkoły.

W dniu 27.01.1979 r. miało miejsce bardzo ważne wydarzenie w naszej historii.
Przy udziale dyrekcji szkoły, wielu nauczycieli, ówczesnych władz politycznych i kilkunastu powstańców wielkopolskich odbyło się spotkanie, które ostatecznie zadecydowało o przyjęciu imienia. Ustalono wtedy, że szkoła przyjmie imię Powstańców Wielkopolskich.
         W dniu 22.09.1981 r. następuje techniczny odbiór nowej szkoły, a potem bardzo intensywne i trudne jej urządzanie. Do nowej szkoły wprowadzamy się 7.12.1981 r. jednak po kilku dniach mamy dłuższą wakacyjną przerwę - ok. 20 dni, związane to jest z wprowadzeniem stanu wojennego.
         Uroczyste otwarcie nowej szkoły ma miejsce w dniu 23.01.1982 r. Kolejne lata to dalszy dość gwałtowny rozwój organizacyjny placówki - przybywa uczniów, wzrasta liczba oddziałów i nauczycieli.         
W roku szkolnym 1983/84 mamy 662 uczniów, 27 oddziałów i przeszło 40 nauczycieli. Mimo, że szkoła jest nowa, że w dalszym ciągu zajmujemy parter ZSZ, że uczymy na ok. 1,6 zmiany zaczyna brakować izb lekcyjnych.
W związku z powyższym kosztem korytarzy szkolnych, szatni, pomieszczeń magazynowych, powstaje kilka dodatkowych izb lekcyjnych, które w niewielkim stopniu ale jednak pomagają w organizacji pracy szkoły.
         Dzień 21.01.1984 r. to kolejne, bardzo ważne wydarzenie w naszej historii. Przy udziale władz administracyjnych i oświatowych naszego województwa i gminy, przy bardzo szerokim uczestnictwie rodziców i uczniów zostaje Szkole wręczony sztandar i przyjmujemy oficjalnie obecne imię - Powstańców Wielkopolskich.
Myślę, że ze względu na nasz lokalny, wielkopolski patriotyzm, umiłowanie wielu zasad i cech, które odziedziczyliśmy po naszych wielkopolskich przodkach, jesteśmy dumni z takiego właśnie imienia.
         Wraz z rozpoczęciem nowego roku szkolnego tj. 1984/85 następują zmiany w administracji oświatowej. Likwiduje się Zbiorcze Szkoły Gminne, funkcję administratora oświaty przejmują Inspektoraty Oświaty i Wychowania. Szkoła nasza ponownie wraca do poprzedniej nazwy tj. do Szkoły Podstawowej nr 3 i jest samodzielną jednostką podległą Inspektoratowi Oświaty i Wychowania w Rogoźnie.

Lata szkolne 1985/86 to dalszy rozrost organizacyjny - w kilku kolejnych latach rośnie liczba uczniów z 898 w roku szkolnym 1985/86 do przeszło 1100 w roku szkolnym 1989/90. W podobny sposób wzrasta liczba oddziałów, odpowiednio z 29 do 42. W szkole pracuje już około 70 nauczycieli. Liczba oddziałów, uczniów i nauczycieli zwiększa się również i z tego powodu, że przeniesiono ze Szkoły Podstawowej nr 2 do nr 3 klasy specjalne. W pierwszym etapie jest to 6 oddziałów, około 80 uczniów, później liczba uczniów, a tym samym i oddziałów zmniejsza się do 3 zespołów i około 30 uczniów.
         W grudniu 1989 r. obchodzimy bardzo uroczyście 70-rocznicę Powstania Wielkopolskiego.
Z tej okazji zostaje odsłonięty pomnik z tablicą pamiątkową ku czci Powstańców, który usytuowany jest przed frontem szkoły. Odsłonięcia dokonuje ostatni z żyjących jeszcze na naszym terenie powstaniec wielkopolski - Pan Leon Kiełbasiewicz (zm. 3.06.1995 r.)
         Charakterystyczna cecha naszej pracy w latach 90-tych to już systematyczny spadek liczby uczniów i oddziałów. Sądzę, że podając zarys naszej historii warto wspomnieć jeszcze jedną datę, a mianowicie 1.01.1996 r. -jest to dzień kiedy naszym organem prowadzącym, administracyjnym stała się Gmina Rogoźno.
         Historia naszej szkoły to wiele momentów o charakterze bardzo doniosłym, ważnym, wiele normalnych i przeciętnych, a niekiedy smutnych, tragicznych. Przez jej mury przewinęło się tysiące uczniów, setki nauczycieli. Wielu z nich zapisało się złotymi zgłoskami nie tylko w historii naszego miasta, ale regionu i kraju. Nie ośmielę się wymienić tutaj żadnego nazwiska, bo boję się iż wielu bym pominął. Szkoła nasza ma olbrzymie sukcesy w pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej, wielu laureatów różnych konkursów na szczeblu wojewódzkim, a nawet krajowym. Bardzo istotnym elementem naszej działalności jest szeroka współpraca ze środowiskiem dzięki czemu mamy dużo przyjaciół i sojuszników.
         Na taki właśnie obraz naszej placówki decydujący wpływ ma działalność całej społeczności szkolnej, mam tu na myśli nauczycieli, rodziców i uczniów - to dzięki nim możemy powiedzieć, że odnosiliśmy i odnosimy duże sukcesy w pracy statutowej. Szkołę widzi się również poprzez pracę kadry kierowniczej. Pozwolę sobie zatem przypomnieć te osoby, które w 80-letmm okresie pełnili funkcje kierownicze:

• Kazmierz Kozioł: 1925 (prawdopodobnie do 1939 r.)
• Franciszek Osmański: 1946-1952 r.
• Franciszek Śliwa: 1952-1953 r.
• Maria Śliwa: 1953-1954 r.
• Józef Malinowski: 1954-1964 r.
• Franciszek Szober: 1964-1974 r.
• Stanisław Mączynski: 1974-1977 r.
• Zdzisław Hinz: 1977-1996 r.
• Jan Zenger: 1996-2001 r.
• Barbara Gruszczyńska: 2001-2011 r.
• Iwona Rzańska: 2011-2021 r.
• Elżbieta Kowala: 2021-2022 r.
• Joanna Grabowska: 2022-2023 r.
• Paweł Bździak: 2023 - nadal